Aslında güven dediğimiz şey bir anlık deli cesareti..
Birine kendini açmak, anlatmak, paylaşmak... Gözümüz arkada kalmadan arkasında durmak, sahiplenmek.. Malını, canını feda etmek yeri geldiğinde.. Korkularını, hayallerini, zaaflarını, endişelerini, geleceğini ve hatta geçmişini anlatmak birine.. Yazması ne kolay, yaşaması ne zor bir durum.. İşte bu zorluğun adıdır güven dediğimiz şey..
Ailem, dost bildiklerim, sevdiğim adam dediğim.. Ne çok kişiye GÜVENdim ben.. Hiç bir zaman kapıları olmadı hayatımın. Hep açık oynadım kartlarımı.. Kim istese aldım kalbimden içeri.. Kilitlemedim kendimi çevreme.. Neyim varsa anlattım, neyim varsa serdim önlerine..
Bazen bir kuru ekmek kadar azdım, bazen de sultan sofrası gibi.. Ama neyim varsa paylaştım çekinmeden.. Düşündüm ki herkes benim gibi.. Düşündüm ki herkes iyi niyetli.. Güvenebileceğimi düşündüm hiç tereddüt etmeden.. Unuttum insanoğlunun çiğ süt emmiş olduğunu..
Kaç bıçak var sırtımda sayamıyorum şimdilerde. Artık sızlamıyor bile yaralarım.. Ağlayamayalı baya bir zaman oldu sanırım..
Şu anda o kadar yabancıyım ki çevremdekilere.. Üvey anne kucağı ne kadar sıcak ise o kadar ısınabiliyorum karşımdakilere.. Adımı bile söylerken birine, korkuyorum.. Susmak bilmeyen dilime kocaman bir mühür vurulmuş gibi sanki..
Güvenerek yaptığım her yanlıştan, güvensizlikle sıyrılıyorum sanırım..
Hani bir laf var ya tabiri caizse, bu dünyada bir tek babama güvendim onu da annemin üstünde yakaladım diye..
Ben artık kimseye güvenmiyorum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder