ADINI SEN KOY

Yorgunum. Aklımla, kalbimle, yaşadıklarımla, hatalarımla ve görülmeyen doğrularımla.. Tamamen yorgunum. Etimden kemiğime kadar, ayak parmaklarımdan saç diplerime kadar tükenmiş durumdayım artık. Bu belirsizlik içinde bulunduğum durum genç yaşımda saçlarıma karlar yağdırdı, aklımı başımdan aldı uzak diyarlara fırlatıp attı sanki.

Üç ayı geçti ayrıyız sevdiğim adamla. Bunu da o kadar çok yazar oldum ki artık okuyan ve takip eden herkes çok net biliyor zaten. Gerçi son bir buçuk ayı es geçiyorum. Nasıl bir ayrılıksa bu, haftada en az bir iki defa görüşüyoruz. Her gün konuşuyoruz. Arada ölçüsünü kaçırıp birbirimize hesap falan soruyoruz, kıskançlık krizlerine bile giriyoruz. Hatta birkaç kez evlilik hayali vs. kurduk desem yalan olmaz. Öyle bir ayrılık içerisindeyiz. Eee son bir buçuk yıllık birlikteliğimize baktığımız zaman “normal bir ilişkimiz olmadı ki normal bir ayrılığımız olsun” demeden de geçemiyorum hani.

Geçen gün bizim malum kız grubu ile dertleşiyoruz. Yine konu dönüp dolaşıp bize geldi. Zaten töbe olsun bu kızlar benim kına gecemde göbek atmadan bırakmayacaklar peşimi. Durup durup dürtüyorlar o yüzden. Oturdum anlattım bende en ince ayrıntısına kadar. Hepsi tek bir ağızdan “ee kızım siz baya baya sevgilisiniz” dediler. Neremiz sevgili yaa bizim? Adam artık zırt pırt benim olduğum yerlerde bitmiyor, geceleri evimin önüne gelip son ses bizim şarkımızı çalmıyor, istediğim zaman istediğim kişi ile dışarıya çıkabiliyorum, her dakika resim - konum atıp durmuyorum, canım sıkılınca adamı didikleyip olmadık şeylerin hesabını soramıyorum.. blaa blaaa blaaaa.. Uzarda gider bu liste. Kızlar öyle bir dikip gözlerini manyakmışım gibi baktılar ki bana. Oturdum düşündüm bende. Sahi ne saçma sapan bir ilişki içerisindeymişiz ya biz. Şu an içerisinde bulunduğumuz durum normali aslında. Olması gerekende bu. Ama biz her şeyi o kadar anormal yaşayıp tükettik ki o yüzden tuhaf geliyordur belki de bize. Birbirimizin yaşam sahasına o kadar fazla müdahale etmişiz ki birlikteliğimiz zamanında şimdi kendimize ait bir yaşam kurunca ayrıymışız gibi geliyor bize.

Peki biz şuan birlikte miyiz? İşte onu tam bilmiyorum. Sevdiğim adam karşımda oturuyor  ve ben ona AŞKIM diyemiyorum. Durduk yere sarılasım geliyor kocaman, kollarımı açıp yaklaşamıyorum. Bazen ona sonsuz ihtiyacım oluyor, “yanıma gel sana ihtiyacım var” diyemiyorum. Tamam, özgürlük güzel şey ona diyecek bir şeyim yok tabii ki ama bu belirsizlikte beni gün geçtikçe daha da çok tüketmeye başladı artık.

O kadar başıboş bir hayat sürdüm ki artık sapasağlam durmak istiyorum durduğum yerde. Güvenmek istiyorum birine. Güvende hissetmek istiyorum kendimi. Arkamı döndüğüm zaman sırtımı yasladığım kişi kim bilmek istiyorum. “Acaba” ile geçirmek istemiyorum artık günlerimi. Evim, yuvam belli olsun istiyorum. Evlilik Amerika ise ben Mekke’ydim belki ama ben artık bir aile olmak istiyorum. Amerika’yı keşfetmek istiyorum bir kerede. Bir kerecik olsun “bu benim” diyebilmek istiyorum artık…

Adı her ne olursa olsun bu belirsizlikten kurtulmak istiyorum. Yolumu çizmek için bana ışık olsun istiyorum. İçime Müslüm Gürses kaçmışçasına bağırıyorum durmadan.. Adını sen koy, adını sen koy…

Gelecekteki Sevgiliye Not: Gel bul artık beni. Benim sensizliğe gücüm kalmadı.

Gelecekteki Sevgiliye 2. Not: Gelirken yarım kilo çilek al getir. Şey… Canım çektide..